Wybiegł za Miss.

-Jak coś to wiesz gdzie mnie szukać-powiedziałam do Savioura. Rozłożyłam skrzydła. I poleciałam <wyleciałam>

Westchnęłam i skinęłam łbem Saviemu.
-Witaj Niewidzialny-powiedziałam. Przekrzywiłam łeb. Siadłam na piach. Rozłożyłam skrzydła i je złożyłam.

Spojrzał na nowo przybyłych. Jednak mój wzrok zatrzymał się na Misty.

Szła praktycznie bez celu. Z lasu dotarła nad jezioro. Wędrowała jego brzegiem stąpając po piachu. Promienie zachodzącego słońca odbijały się od nieruchomej tafli wody, zmrużyła więc tylko lekko oczy. Widok może i zachwyciłby większość innych osób, lecz na niej nie robił nawet najmniejszego wrażenia. Jej wzrok prześlizgnął się po starej, gnijącej łodzi, która unosiła się na wodzie. Czyli musieli być tu ludzie... a przynajmniej kiedyś. Na razie nie wyczuwała żadnej obecności, a przynajmniej nie ludzkiej. Zwęszyła za to inne wilki. Uniosła łeb i spojrzała w dal, niedaleko niej stała grupka wilków. Rozpoznała białą waderę, Lajnę. Ostatnio wszędzie się na nią natykała. Obok niej stał dorosły, jasnoszary basior, którego nie poznawała... Chociaż nie, kojarzyło go, chociaż nie wiedziała skąd, zaś kolejnym wilkiem był kolejny, duży basior, którego również nie poznawała. Jeszcze dalej była inna wadera. Spojrzała na to cało towarzystwo smętnym, obojętnym wzrokiem i ruszyła dalej.

Nagle, zza siebie dobiegło go ciche "hej". Wiedział kto to był. Obrócił się prędko, po czym zachwiał, gdyż stał ze swoim przybranym ojcem nos, w nos.
Miał taką nieodpartą ochotę, rzucenia się na niego. I wytknięcia wszystkiego.
Zrobił krok w tył i opuścił łeb. Jednocześnie, strzelił oczami w stronę Lajny, a umysłem posłał jej wiadomość.
~Nie mów mu. Na to przyjdzie czas..
-Cześć -odpowiedział chłodno basiorowi, podnosząc wzrok.

Już całkiem czuł się wzburzony. Czuł jakby coś go rozdzierało na pół.
Podniósł się z wyrzutem na pysku.
-To po co mi rodzice?? Oni powinni się tym zająć! A siedzą bezczynnie!! -wydarł się i poczuł, ze wzbiera mu się na płacz.

Drgnął i spojrzał na nią chłodno.
-Nie miał kto mnie nauczyć -powiedział cicho i oschle.