Mirabilis!
Tereny Poza Watahą => Dolina Smutku => Wątek zaczęty przez: whitedark w Maj 13, 2013, 18:08:04
-
To jezioro nie jest takim sobie zwykłym jeziorem. Ma ono wodę słodką jak cukier, czyli słodkie łzy magicznych stworzeń. Podobno na dnie jeziora zamieszkują nimfy. Kiedy wilk, lub inne zwierze napije się choć jednego łyka łez, będą one wabiły swoim urokiem i magią, którą posiadają.Następnie, nimfy zaciągają na dno i zwierzę się dusi.Nikomu nie udało się wydostać ze sideł tych przebiegłych stworzeń. Na brzegu są stare łodzie rybaków,których porwały...
-
Wszedł roztargniony nadal w postaci dorosłego, rosłego basiora.
-
Wleciałam. Stanęłam na brzegu. Spojrzałam w wodę. W oddali ujrzałam basiora. Saviour? Nie to nie mógł być on. Przecież tamten jest jeszcze szczeniakiem. Przekrzywiłam łeb i doszłam do wniosku, że nie znam tego tam.
-
Usiadł nad brzegiem i pochylił się nad taflą wody. Chuchnął na nią tak, że zafalowała.
-
Stałam się biała. Nadal wpatrywałam się w basiora. Albo pamięć mi siadała albo to wynik magii.
-
Kątem oka dostrzegł coś białego. Nie spodziewał się gości.
Zwinnie odskoczył od wody uginając nogi i jeżąc sierść. Warknął dość głośno, ale odgłos w pewnym momencie zamilkł.
-Ah... To ty ciociu... -rzekł cicho, rozluźniając swe mięśnie i siadając- Przepraszam, ja... Nie poznałem Cię -zaczął się tłumaczyć.
-
-Ciociu?-spytałam i zrobiłam minę 'O.O'
-Ah...To może to jednak ty Savi?-spytałam przekrzywiając łeb. Przecież dzień temu był szczeniakiem. Nic nie kumałam.
-
Pokiwał głową.
-Tak to ja. Wiem, nie przypominam siebie -przez jego pysk przemknął cień uśmiechu- Jestem teraz dorosły. Choć pewnie, jak tylko mama mnie znajdzie to każe mi się z powrotem zmienić w szczenie. Choć nie wiem czy dam radę -przyznał zawstydzony.
-
-Ah...Racja nie przypominasz siebie.-powiedziałam i siadłam.
-Nie umiesz? Nikt Cię nie uczył panować nad mocami?-spytałem lekko zdziwiona.
-
Drgnął i spojrzał na nią chłodno.
-Nie miał kto mnie nauczyć -powiedział cicho i oschle.
-
-Czemu nie spytałeś mnie? Przecież każdy mógł by Ci pomóc. Twoja babcia Blanka, dziadek Demon.-powiedziałam i się uśmiechnęłam. Nie przejęłam się zbyt jego tonem. Często taki już słyszałam.
-
Już całkiem czuł się wzburzony. Czuł jakby coś go rozdzierało na pół.
Podniósł się z wyrzutem na pysku.
-To po co mi rodzice?? Oni powinni się tym zająć! A siedzą bezczynnie!! -wydarł się i poczuł, ze wzbiera mu się na płacz.
-
Wszedł wzburzony. Zauważył dwa wilki, których nigdy nie widział na oczy. Podszedł do nich nieco bliżej i usiadł przy wodzie. -Hej?
-
Nagle, zza siebie dobiegło go ciche "hej". Wiedział kto to był. Obrócił się prędko, po czym zachwiał, gdyż stał ze swoim przybranym ojcem nos, w nos.
Miał taką nieodpartą ochotę, rzucenia się na niego. I wytknięcia wszystkiego.
Zrobił krok w tył i opuścił łeb. Jednocześnie, strzelił oczami w stronę Lajny, a umysłem posłał jej wiadomość.
~Nie mów mu. Na to przyjdzie czas..
-Cześć -odpowiedział chłodno basiorowi, podnosząc wzrok.
-
Weszłam. Właściwie czemu tutaj? A już trudno. Zaczęłam iść przed siebie, a w oddali dostrzegłam jakieś sylwetki. Zmrużyłam lekko oczy, a z owych sylwetek rozpoznałam jedną, przynajmniej tą pamiętełam. Ten co mnie śledził, przynajmniej takie było moje mniemanie o nim. Przez myśl przebrnęło mi, że czemu muszę na niego trafiać? Nie zważyłam jednak zbytnio na to i dalej szłam przed siebie.
-
Szła praktycznie bez celu. Z lasu dotarła nad jezioro. Wędrowała jego brzegiem stąpając po piachu. Promienie zachodzącego słońca odbijały się od nieruchomej tafli wody, zmrużyła więc tylko lekko oczy. Widok może i zachwyciłby większość innych osób, lecz na niej nie robił nawet najmniejszego wrażenia. Jej wzrok prześlizgnął się po starej, gnijącej łodzi, która unosiła się na wodzie. Czyli musieli być tu ludzie... a przynajmniej kiedyś. Na razie nie wyczuwała żadnej obecności, a przynajmniej nie ludzkiej. Zwęszyła za to inne wilki. Uniosła łeb i spojrzała w dal, niedaleko niej stała grupka wilków. Rozpoznała białą waderę, Lajnę. Ostatnio wszędzie się na nią natykała. Obok niej stał dorosły, jasnoszary basior, którego nie poznawała... Chociaż nie, kojarzyło go, chociaż nie wiedziała skąd, zaś kolejnym wilkiem był kolejny, duży basior, którego również nie poznawała. Jeszcze dalej była inna wadera. Spojrzała na to cało towarzystwo smętnym, obojętnym wzrokiem i ruszyła dalej.
-
Spojrzał na nowo przybyłe wadery. Vernuan i... No jasne. Misty. Wyglądała jakoś tak... Dziwnie.
Znów spojrzał, już błagalnie na Lajnę, aby go nie zdradzała.
-
Spojrzał na nowo przybyłych. Jednak mój wzrok zatrzymał się na Misty.
-
Przystanelam na moment i rozejrzalam sie. Bylam dosc daleko od wszystkich, usiadlam jedynie.
Sorry za brak znakow, ale musze z fona wbijac.
-
Westchnęłam i skinęłam łbem Saviemu.
-Witaj Niewidzialny-powiedziałam. Przekrzywiłam łeb. Siadłam na piach. Rozłożyłam skrzydła i je złożyłam.
-
Wyszła.
-
-Jak coś to wiesz gdzie mnie szukać-powiedziałam do Savioura. Rozłożyłam skrzydła. I poleciałam <wyleciałam>
-
Wyszłam.
-
Wybiegł za Miss.