Visage wleciał pomiędzy lodowe szczyty. Miał już dosyć młodej wilczycy. Owszem, poszukiwał zmiany, czegoś nowego, ale... nie Nemhain. Entuzjastyczna i tchórzliwa wadera niezmiernie go irytowała.
Tutaj raczej nie będzie go szukać. Z nudów zapolował na kilka pingwinów i zabrał się za jedzenie. Nie był jednak aż tak głodny i w zasadzie tylko rozgrzebał trupy, wybierając co smaczniejsze kąski.
"Ciekawe co u tutejszych zmarłych" pomyślał i wszedł w świat umarłych.
Na początku widział tylko gęstą niebieskawą mgłę, która jednak rozproszyła się, ukazując postać w długim czarnym płaszczu z kosą w ręce.
 ACH, TY JESTEŚ ZAPEWNE VISAGE. SŁYSZAŁEM O TOBIE.
 -A ty jesteś tutejszym Śmiercią, tak?
 OWSZEM. WYBACZ, MAM DUŻO PRACY, MUSZĘ CIĘ OPUŚCIĆ. UFAM, ŻE NIE NAROZRABIASZ ZA BARDZO. - spojrzał się groźnie na smoka i powoli rozpłynął się w mroku. Mgła znikła, odsłaniając rozległy krajobraz. Visage przeciągnął się i ruszył piechotą, mijając dusze pingwinów.

W świecie realnym mijały godziny i drobne ciało malca pokryte było już warstwą śniegu.Bicie jego serca przypominało teraz zanikający szmer konika polnego,któremu towarzyszył płytki,nie wyraźni oddech.
~Jednak w tym lepszym miejscu minęła zaledwie chwila,gdy urwis szedł po łące.Nagle w oddali zauważył waderę o gęstym śnieżnobiałym futrze,spojrzała ona w stronę malca,po czym uśmiechnęła ciepło,a zarazem łagodnie.
-mama?-wyszeptało szczenie,w jednej chwili znalazł się przy waderze,wtulając się w nią  i ocierając,na co jego matka reagowała tym samym.Chwile zastygli w bezruchu.
-Wybacz że nie mogę być z tobą-zaczęła,ocierając się pyskiem o jego łepek-że nie jestem w stanie Cię chronić,ale niedługo wszystko się zmieni,zobaczysz..Ja teraz muszę iść,to nie jest twój czas
-Mamo nie idź..-jęknął żałośnie,zanosząc się płaczem.
-shhh..niedługo się spotkamy-po tych słowach wilczyca rozpłynęła się,a malec desperacko próbował ją odszukać,jednak na marne.Krzyczał i błagał,jednak na nic to się zdało,w kolejnej chwili świat zaczął znikać,aż w pełni się rozpłynął.~
Uchylił ciężkie powieki,z jego pyska wydobył się niemy jęk bólu,znowu czuł swoje cielesne obolałe ciało,znowu czuł chłód i pustkę w sercu,jednak czuł także ciepło,dziwne ciepło które nie pozwalało mu zamarznąć,był to rumianek,migotał jasnym światłem,rozgrzewając ciało malca i poprawiając jego stan fizyczny,jednak niestety lodowy kwiatek nie był w stanie ocieplić jego spustoszonej psychiki,gdzie wiecznie temperatura była na minusie.
Malec poderwał się niezdarnie,po czym ruszył,zdając się na ciepło kwiatka.

Biegł już bardzo długo na ślepo,nie zauważając nawet zmieniającego się otoczenia,tego że temperatura tutaj była znacznie niższa,a zaspy prawie go  pochłaniały.
Po jakimś czasie zaczął wycieńczony spowalniać,adrenalina minęła,aż w końcu padł,znikając w śniegu.
Leżał dysząc cicho,otumaniony wpatrywał się w śnieg,jednocześnie zastanawiając się "co to może być"-jednak nie miał siły i wiedzy by odpowiedzieć na to pytanie,wiedział jedno-bał się i było mu zimno.Podkulił uszka,czując lodowaty wiatr który się o nie obijał.To miejsce nie było jego wymarzonym .

zimno mi
_______________
Po chwili przypomniało mi się, że mam moc wody. A więc popłynęłam na sam dół i uderzyłam wodą w lód, krzycząc:
- Wreszcie wyszłam!!!
Zaczęłam bawić się wodą.

Wyszedłem spacerkiem.

Wyszłam.

Weszłam z nosem przy ziemi. Nie zważając na nic szłam przed siebie.