______
Nie! Bd tęsknić Dx

Wadera przełamała ostatnią linię obrony.Wszystkie pobliskie cienie zginęły.Zszokowany patrzał,jak
Rachil zabija królową i niszczy całe gniazdo z którego czerpał moc.Kształt ciała basiora zaczął
się zmieniać.Pazury stawały się krótsze,a pysk bardziej wilczy.Tracił siłę,lecz nie zamierzał pozwolić
szamance wygrać tej walki.Czuł,że na jego ciele znajduje się aż o połowę mniej nici.Łapa była z nich uwolniona,
więc machnął nią kilka razy czarując.Pojawił się w niej miecz bardzo podobny do Czarnego Miecza,ale w każdym razie inny.
Przeciął nim błyskawicznie resztkami mocy nici i uwolnił się.Z początku wyglądało to tak,jakby chciał się wycofać,gdyż wykonał
kilka kroków w tył,lecz wiedział,że mistrzyni szamanów prędzej czy później go odnajdzie,więc ucieczka nie była jego pomysłem.
Przez zniszczenie gniazda zaczynał tracić kontrolę nad wilczym ciałem i Razer próbował pozbyć się lokatora ze swojej głowy.
Podczas tej cichej wewnętrznej walki spojrzał waderze w oczy z chytrym uśmiechem.Uniósł miecz i chwilowo skierował jego ostrze
ku Rachil. Nagle zbliżył je do siebie.
-Popełniłaś błąd...-powiedział szeptem.Wbił miecz prosto w swoją pierś i w tym momencie oddał władzę nad ciałem prawowitemu właścicielowi.
Oczy stały się złote jak przedtem,a sierść jaśniejsza. Samotnik chwycił się w miejscu przebicia zupełnie zdezorientowany takim obrotem sytuacji.
Próbował zaczerpnąć powietrza,wydać z siebie jakikolwiek dźwięk.Po chwili dławił się krwią,ledwo stojąc na drżących łapach.
Spojrzał w górę i upadł bezwładnie.Z jego ciała wyłoniło się jasne światło,które unosząc się nad nim skurczyło się i gwałtownie powiększyło,
rozpadając się na tysiące kawałków, jednocześnie wydając z siebie dźwięk tłuczonego szkła.Wkrótce po tym,również i ciało samotnika przepełnił czerwony blask.
Przemienił się w energię i rozpadł, przypominając kawałki szkła.Same kawałki też zniknęły z ziemi.Wadera nie była w stanie
w porę zareagować.Wszystko działo się zbyt szybko.Nie było już śladu po wilku.Nawet jego krew zniknęła.Szamanka pokonała Razera,ale czy
na pewno tak jak chciała?Złote promienie zachodzącego słońca zaświeciły na Rachil przez dziurę w suficie.
Na zewnątrz zapanował spokój i było słychać śpiew ptaków,lecz gdzieś wśród ciemnych korytarzy nadal było słychać echo upadku wilka.
_________
Kurde..w notatniku było jakoś tego...no mniej!

Światło.Jedna z najpotężniejszych broni przeciwko cieniom.Mrok był idealnym miejscem na atak,lecz ta wadera musiała wszystko zepsuć.Rozbłysk światła był widoczny prawdopodobnie nawet kilka kilometrów dalej.Na basiora również energia zadziałała,lecz był w ciele wilka,więc jedynie na chwilę oślepł.Ponownie zaczął się szarpać.Nagle gdzieś na zewnątrz słychać było trzaski,jakby łamanych drzew i pękającej ziemi.Olbrzymie cieniste macki objęły sieć,która znajdowała się dookoła zamku.Głośne pomruki zagłuszały nawet wrzaski umierających cieni.Coś wielkiego i bardzo niebezpiecznego znajdowało się pod Zaginionym Królestwem.Czyżby była to "królowa" tego gniazda? Wyglądało to tak,jakby chciała zrównać z ziemią całą okolicę wraz z dwoma wilkami.Ich walka zakłóciła jej spokój.Z ziemi wystawały jedynie macki,a reszta ciała znajdowała się prawdopodobnie głęboko pod ziemią.

Razer zaczął krzyczeć z bólu,gdy poczuł na swoim ciele płomienie.Wściekle próbował się uwolnić z uścisku nici.Cieni i naśladowców było coraz więcej. Z każdą kolejną chwilą z murów i podłogi wypełzały bardziej paskudne bestie niż przedtem. Nie trzeba było długo się namyślać,aby odkryć,że w pobliżu jest gniazdo.To była zasadzka,gdyż właśnie w tej chwili Rachil swoją mocą rozwścieczyła wszystkich jego lokatorów,którzy teraz zamierzali pozbyć się intruza.

Starał się wydostać poprzez zamianę w mgłę,lecz w jakiś sposób nici zablokowały tą umiejętność.Nie był przerażony.Na jego pysku widniał złośliwy uśmiech.Chwilę później ze starych,wilgotnych cel zaczęły wychodzić szkielety.Od najdrobniejszych szczurów po szkielety wilków.Niektóre z wilków trzymały broń,którą zginęły podczas dawnych egzekucji.Później ze ścian zaczęły wyłaniać się cienie i naśladowcy.

Teraz był pewien co do przynależności zapachu. Rachil już wiedziała o jego obecności,więc zmienił się ponownie w wilka,a raczej już w stwora wilko-podobnego. O dziwo nie był zaskoczony obecnością wadery.Wiedział,że prędzej czy później będzie go szukać i wszystko układało się według jego planu.

Nagle znajomy zapach zaczął unosić się w powietrzu.Zapewne należał do Rachil.Wilk niemal od razu zaprzestał wszelkich czynności i stanął nieruchomo.Zamienił się w czerwoną mgłę,która przylegając do murów powoli przemieszczała się po wszystkich komnatach i korytarzach.