Mirabilis!
Tereny Poza Watahą => Dolina Smutku => Wątek zaczęty przez: whitedark w Maj 13, 2013, 19:24:45
-
Małe wzgórze zwane 'wzgórze wspomnień' to miejsce idealnie nadaje się dla wilków z ciężkimi wspomnieniami.
Wzniesienie pokryte jest mgłą, ponadto zawsze tu jest mżawka a trawę pokrywa przyjemna rosa, która w nocy staje się gołoledzią.
Nie wiadomo dlaczego, ale zawsze gsy tu się jest przypominają się straszne wspomnienia...
-
Weszłam. Położyłam się i płakałam. Straciłam wszystko. A najbardziej bolało mnie że straciłam Księżyca.
-Jeśli go nie odzyskam to się zabiję...-powiedziałam
-
Wstałam i wyszłam zła na sb.
-
Weszłam.Usiadłam na wzgórzu.
-
Przypomniałam sobię o moim bracie i o rodzicach.
-
Przypomniałam sobie jak broniłam mojego brata przed strzałem sztucera.Dostałam.Ale ojciec miał moc rażenia prądem ,a matka uzdrawiania. Byłam bardzo poraniona.Mam bliznę na sercu.
-
Poleciała mi łza z krwi.Zauważyłam białego ptaka siedzącego na pobliskim drzewie.
-
Podeszłam do niego i przypomniał mi się mój pierwszy przyjaciel.Był biały jak śnieg.Miał na imię Aleksander .Byliśmy razem w lesie.Biegaliśmy.Ale moja moc dopiero się rozwijała i nie usłyszałam jak myśliwy się do nas zbliża.Myśliwy miał nas na celu.Aleksander to zauważył.Miał mnie na celu ,ponieważ wilki z dwukolorowym umaszczeniem lepiej się na rynku sprzedają.Alexander mnie obronił.Myśliwy strzelił w niego.Wyszczerzyłam zęby i przestraszyłam myśliwego.Pochyliłam się nad Alexem. Powiedział-Nigdy cię nie zapomnę-i podarował mi swój amulet.Wrzeszczałam i płakałam:wszystko przeze mnie!!!-Powiedziałam z wielkim żalem do siebie.Zrobiłam mu pogrzeb.Nie mial rodziny - jak ja.To nas łączyło.Po pogrzebie poszłam nad przepaść.Chciałam się rzucić.Rzuciłam się.Nie umarłam.Chronił mnie amulet alexa.
Płakałam krwia jak dziecko.
-
Wbiegł zaczął wpatrywac sie w gwiazdy !
-
Weszła. Rozejrzała się.
-
Podszedł blizej urwisku po czym zaczął wpatrywac się w krajobraz ..Usiadł
-
Zobaczyła jakiegoś basiora. Jednak nie chciała mu przeszkadzać. Usiadła.
-
Siedział skupiony na niecodziennym obrazie ...Nagle w okój jego osobie zaczely latać świetliki .
-
Spojrzała w niebo.
-
Wyszła.
-
Weszłam miałam ochotę kogoś zabić.
-
Czuł się odrzucony przez świat ! Tak obco !
-
Wyszłam
-
wYBIEGŁ
-
Weszłam. Położyłam się na skale. Moje wspomnienie wróciły.
-
wyszłam
-
Wleciała. Rozglądała się po okolicy.
-
Wszedł.Trafił tutaj zwyczajnie przypadkiem.Po jego sierści spływały krople deszczu.Razer spojrzał w niebo.Było szarawe,pozbawione życia.
-
Wywęszyła znajomy zapach. Nie obchodziło ją to. Chciała odlecieć,ale mimo to wylądowała na wzgórzu. Była lekko widoczna.
-
Gdy wiatr zawiał w jego stronę wyczuł zapach Sierry.Rozejrzał się i ujrzał waderę siedzącą na wzgórzu.Panowała dosyć przygnębiająca atmosfera.Basior w milczeniu podszedł do niej i usiadł obok.
-Hej..-powiedział po chwili.Chciał w jakiś sposób do niej zagadać.
-
-Hej-Szepnęła smętnie. Westchnęła lekko,westchnienie było ''załamane'',ponieważ Sierra była blisko płaczu.
-
-Coś się stało?Dlaczego jesteś w takim miejscu jak to?Nie lepiej by było pójść w bardziej...kolorowe miejsce?-zapytał.Gdy basior spojrzał na krzewy,wydawało mu się,że to jego ojciec.Cały i zdrowy.W głowie słyszał swoje imię wypowiadane z pyska starego basiora.Westchnął.
-To odpowiesz mi na te pytania?
-
-Niby czemu? Wywiad?-szepnęła.Łza spłynęa mi po policzku. Westcnęła drugi raz i odparła.- Kolor do mnie nie pasuje...
Kolor do mnie nie pasuje...
Mówiła wadera,która kiedyś była optapetowana tęczą -.-
-
-Chciałbym wiedzieć o co chodzi.-rzekł Razer nie dając za wygraną.
PamiętamxD
-
-Po co?-odparła mówiąc niskim głosem.
-
-Może wtedy poczujesz się lepiej.Ja mogę wyznać,iż jestem dosyć..przygnębiony z powodu ojca...-
-
Westchnęła.
-W sumie to ja też...cierpię przez ojca...-odparła smutno.
-
-Nie żyje?-zapytał w miarę smutno,na ile pozwalała mu duma
-
-Może...-powiedziała cicho ścierając łzę z policzka.
-
-Zaginął?-
-
Westchnęła. Przytaknęła tylko potwierdzając. Nie wytrzymała. Z jej oczu napływały coraz większe ilościi łez.
-
Razer zrobiło się jej żal,choć nie przepadał za waderą.
-Kiedyś go odnajdziesz..trzeba wierzyć.On na pewno by nie chciał,abyś cierpiała z jego powodu-basior próbował ją pocieszyć,jednak średnio mu to wychodziło.
-
Prychnęła.
-On nigdy nie wróci. A we mnie światło wiary już na zawsze zgasło.-szepęła.
-
-Jeszcze się kiedyś zdziwisz..-rzekł basior i odszedł dalej kilka kroków.Spoglądał na wielką dolinę.
-Świat jest wielki i pełen cudów...kiedyś się przekonasz...-
-
-Cudem by było gdyby ktoś dałby mi wsparcie...-odparłam-A takiego owego nie mam...-mruknęła i spoglądała w ziemię.
-
-Masz przecież przyjaciół,na których możesz polegać-
-
-Niby kogo?...Akurat Ci się odwrócili i mają mnie w głębokim poszanowaniu.-głośniej mruknęła.
-
-Nie doceniasz tego co masz Sierra.Jest Karo,Demon i inni.Masz jeszcze Lajnę,która bardzo ciebie kocha.Jesteś dla niej całym światem-Razer tracił już nadzieję,że uda mu się pocieszyć waderę.Usiadł i nadal obserwował krainę.Był to piękny widok.W oddali świeciło słońce.Były wielkie lasy i jeziora.
-Szkoda,że tego nie widzisz..ojcze.Twa śmierć jest równa sile tysięcy ostrzy-wyszeptał do siebie.
-
-Tak...TYlko jak odszedł to wszystko straciło swój kolor...Złaszcza ja. Ja bardzo ich odceniam,ale...ale-przerwała i usłyszała szept który wołał ją. Był to bardzo miły i ciepły głos.
-
-Ale co?-basior odwrócił się w stronę wadery.-Wszystko w porządku?-zapytał
-
''Chodź Sierra,Chodź...''-szeptało coś
-Tak..Tak...-mruknęła
-
-Sierra?-Razer spoglądał na nią dziwnie.Wyglądała jakby była w jakimś transie.Zupełnie go olewała.
-
Wstała. Oddech był glośniejszy. Szepty były coraz głośniejsze i bardziej przyspieszały. Nagle szepty przeobraziły się w jej głos. Mówił:
''Wiesz? Brzydzę się tobą!
Oferma!
Czemu jeszcze żyjesz?!!
Nie wiesz z kim zadzierasz!!
Weź lepiej już sobie kop grób!
Hahahahahahahah!''
-Zamknij się!!!!-Założyła łapy na głowę i warknęła.
-
-Dobra!Nic już nie mówię!-warknął myśląc,że wadera zwraca się do niego.
-
-Nie...sory to nie było to Ciebie...-powiedziała i zsowu usłyszała te same szepty.
-AAAA!! Zamknijcie się wkońcu!!!-warknęła drugi raz i zaczęła chodzić jak pijana.
-
Razer sam zaczął słyszeć jakieś dziwne szepty.Zdawało mu się,że słyszy głosy swoich rodziców.Prosili go,aby dołączył do nich.Że wtedy będzie szczęśliwy.Razer uderzył się w głowę(faceplamxD),aby pozbyć się tych głosów.
-Sierra!Te głosy są w twojej głowie!To miejsce jest przeklęte!(w przenośni...)Opamiętaj się!-krzyczał szturchając waderą.
-
-Daj mi spokój!! To nie moja wina!!-krzyczała odpowiadając tym samym ruchem. (szturchnęłam basiorem ^^)
----------
krzyczał szturchając waderą.
CCOOOO!!! CZEMU SZTURCHASZ MNĄ???!!!
-
-Rozumiem,ale to to miejsce!To jego wina!-
_____________________________________
Abyś się opamiętała?Walnij się w łeb.To pomagaxD
-
-Czemu tak sądzisz?-zapytała, nastała chwila wolna od szeptów.
Wzajemnie,Raziu,wzajemnie C:
-
-Słyszysz jakieś szepty tak jak ja.Nie wierz w to,co one mówią.One kłamią,oszukują..-
-
Szepty znowu zaczęły mówić. Tym razem były słyszalne nawet dla zwierząt:
''Jedynie co Ci zostaje to śmierć!!''
Głos Lajny:
''Żałuje,żę Cię kiedykolwiek poznałam! Zapomnij o byciu w rodzinie!!''
Głos Arsera:
''Pierdoła życiowa! Poradzić sobie w życiu nie może!!!''
-Nie|! Nie! NIE!!! Dajcie mi spokój!!-zwinęła się w kłembek i zasłoniła uszy łapami.
-
-Idźmy stąd...już..-rzekł przestraszony basior.
-
-Masz rację...-wstała i z prędkością światła wywędrowała z dziwnego miejsca.
-
-Tyko zacz-(ekaj na mnie)-basior nie zdążył dokończyć zdania,ponieważ wadera zniknęła już z pola widzenia.Wstał i powoli wyszedł.
-
Nie miała pojęcia ile biegnie,nie zwracała na to uwagi,po jakimś czasie nawet zmęczenie odpuściło.Wadera po prostu biegła.
Z czasem jej łapy robiły się coraz bardziej wiotkie,aż w końcu ta padła z powodu przemęczenia.
-Oh Shadow..jestem marną przyjaciółką..-jęknęła płaczliwie. "Nie bądź durna,Menmo.."-odpowiedział w jej głowie.
-ale taka prawda..nie powinnam go zostawiać..-przymknęła ślepia-nawet po tym co mi powiedział..
Basior w jej głowie roześmiał się"Naiwna Menma,a co miałaś zrobić? ćwirek działa mi na nerwy.. olej go.. dobrze zrobiłaś.."
-ale tak by nie postąpił przyjaciel,nie opuściłby drugiego..przecież..w przyjaźni nie zawsze jest kolorowo,ale trzeba przeżyć też te złe chwilę..zawaliłam..zostawiłam go..-wymamrotała.
"To pierw on zostawił ciebie,porzucił...to on nawalił,nie powinnaś się obwiniać.."
-on jest zagubiony,Shandy..powinnam być bardziej wyrozumiała..-westchnęła cicho.
"Byłaś i to za bardzo! i masz rezultaty..pozbywa się ciebie,gdy tylko coś mu odstrzeli.."-syknął Shandy"powinnaś dać mu nauczkę!"
-
-Nie,Shandy..-szepnęła,przymknęła ślepia,powoli kładąc pysk na łapach.Przez długi czas trwała nieznośna cisza,to miejsce ogólnie było podejrzane i skłaniało waderę do melancholijnych refleksji,bądź wspominaniu przeszłości.O dziwo niektóre retrospekcje były bardziej nasilone od pozostałych.W pewnym momencie wilczyca zatraciła się,zasypiając.Drzemała tak spokojnie przez dość długi czas,a gdy jeden z rzadko pojawiających się promieni słońca,oślepił ją delikatnie,po czym zniknął,wadera rozejrzała się sennie.
Czuła się otępiała,zmęczona i przybita,była bliżej depresji niż szczęścia.Sytuacja była dość ciężka.
-przydałby się teraz książę z bajki..-stwierdziła cicho-zabrałby mnie z tej mogiły.
-
Wszedł z feniksem na plecach. Poszedł za krzykami i szlochami. Ujrzał Menme, podszedł do niej.
-Hej, ym...-zaciął się-Co się stało?
-
Spojrzała na niego,na jej pysku pojawił się nikły uśmiech.Podbiegła do niego,wtulając się w futro basiora,może nie znała go długo(reee...jak się dowiemy że jesteśmy rodzinką?;w; bym ci tak ładnie mówiła,takie"nii-san" ;w; xd)-straciłam chyba przyjaciół,Nero..-szepnęła.
Vailis teraz nie będzie miała czasu przez długi czas,a Razerowi coś odbiło(jak zwykle zresztą xD),więc została sama.
-
__________________________
A jaa? Y_Y
-
(Nio ba że ty też ;w; tyle że jej chodzi o skład który z nią aktualnie podróżował ;w; )
-
Nagle przeszedł ją zimny dreszcz,towarzyszyło mu złe przeczucie-coś się stało..-stwierdziła,tylko problem w tym że nie miała pojęcia czy z Vailie,czy z Razerem,jednak stwierdzając że Vaili poszła z Rachil,to nie powinno jej nic grozić.A Razer i wpadanie w kłopoty to dość częsty przypadek.Delikatnie odsunęła się od Nera-ja...dziękuje ..i wgl..ja..muszę na razie gdzieś iść,coś sprawdzić..-westchnęła,po chwili i przytakując sobie-zobaczymy się...Nero...-uśmiechnęła się delikatnie-Ria,rozejrzyj się..-zawołała,a Feniks wzbił się znikając.Sama wadera chwile później wybiegła.(wyszła.)
-
-Ymm... Pa?-powiedział i też wyszedł...